“Jij stomme kameel!” – Een spreekwoordelijke belediging die men niet zelden hoort.
Soms krijg je echter bevestiging van dit vooroordeel van de “domme kameel”, zoals vanmorgen tijdens mijn bezoek aan de natuurdierentuin. Een van deze dieren lag lekker in de zon in het midden van het verblijf. Een collega kwam van links en wilde waarschijnlijk ook rechts in de zon. Nu lag deze luie kerel daar op wat waarschijnlijk zijn voorouderlijke looppad was en bewoog geen millimeter.
Nu zou men kunnen denken dat de wandelaar een kleine omleiding zou kiezen, naar links of rechts passeren. Nee, zijn kameelgenoot was op zijn spoor en hij wilde het houden.
Soms zie je kamelen in de natuurlijke dierentuin heel dicht bij elkaar komen. Maar dat doen ze om hun kroost veilig te stellen, of beter gezegd: van achteren.
Onze “domme kameel” klom echter van voren over het andere, lui liggende dier heen en probeerde zijn poten te coördineren. Uiteindelijk lukte het op de een of andere manier en de twee gingen vreedzaam uit elkaar. Terugkijkend leek de liggende kameel te roepen: “Jij sukkel!”
Waarin hij biologisch gezien gelijk had, want de tweebultige kameel wordt ook wel bacterie-kameel genoemd.
Terug naar de “stomme kameel”.
Laten we het Alfred Brehm vragen, de 19e eeuwse Duitse zoöloogen schrijver. Zijn naam werd synoniem met populair-wetenschappelijke zoölogische literatuur door de boektitel“Brehms Tierleben“.
Deze “deskundige” schreef de kameel een “opvallend lelijk” lichaam en een “vreselijk domme uitdrukking” toe, zodat het alleen maar een “saai schepsel” kon zijn.
Brehm is echter al lang niet meer het summum onder de deskundige biologen. Gedurende vele decennia zijn onderzoekers er herhaaldelijk in geslaagd te bewijzen dat kamelen niet dom zijn, maar integendeel zeer intelligent.
Het is gemakkelijk om in oude gewoonten te vervallen: als de kameel zijn soortgenoot bleef proberen te ontlopen, zei ik hem gewoonlijk: “Doe niet zo dom, sukkel!”.
