Niemand weet de naam van de baby die midden vorig jaar zijn speen verloor. Is de speen per ongeluk uit de kinderwagen gevallen, heeft de kleine hem uit de wagen gegooid in een vlaag van woede? Niemand weet het.
Ook de persoon die de speen op de grond vond bij het apenbos in de natuurdierentuin Rheiner is onbekend. Hoopte zij dat de baby en de ouders hem zochten en wilde zij het hen gemakkelijker maken hem te vinden? In ieder geval was de vinder vindingrijk en maakte de fopspeen vast aan een struik in de buurt van waar hij werd gevonden….
Niemand weet welk verliefd stel als eerste een hangslot aan een brugleuning bevestigde als teken van hun hechte band. Wat wel zeker is, is dat deze bewijzen van liefde werden gevolgd door duizenden anderen. Een eigen dynamiek was in gang gezet.
Het was vergelijkbaar in de natuurlijke dierentuin. De pop bleef niet lang alleen. Bezoekers die dergelijke dummy’s op de paden vonden, maar vooral het personeel van de dierentuin dat tijdens hun opruimacties andere tegenkwam, hingen de gevonden voorwerpen juist in dit bosje. Zo ontstond in de loop van de maanden een kleurrijke, prachtige poppenstruik, die botanisch gezien “frutex schnullensea” genoemd zou kunnen worden.
Het personeel van de dierentuin merkte toen een andere ontwikkeling op: Baby’s nemen niet graag afscheid van hun fopspeen. In veel steden staan op openbare plaatsen zogenaamde fopspeenbomen, waar kinderen hun fopspeen ophangen om afscheid te nemen. Dit gebeurt waarschijnlijk ook steeds vaker, zodat ons boompje in de loop der tijd een fopspeen-speen-gevonden-struik is geworden en nu ook versierd is met kleine knuffels of drinkflesjes.
Het is echter volkomen speculatief om aan te nemen dat de bewoners van de nabijgelegen ooievaarsfaciliteit af en toe een van deze poppen met hun snavel weggrissen en deze dan door een schoorsteen laten vallen terwijl ze over Rheine vliegen, zodat ze binnenkort in dit huis nakomelingen krijgen. Maar dat zou een heel ander verhaal zijn…
