Een duif is zojuist neergestreken op een hoge boom in onze tuin. Niets bijzonders eigenlijk, maar het is Pinksteren en daarom is de duif een speciaal dier in de christelijke verbeelding:
De duif wordt beschouwd als een symbool van de Heilige Geest. Zelfs in de oudheid stond het voor zachtmoedigheid en liefde – vanwege de onjuiste veronderstelling dat het geen galblaas had en daarom vrij was van alles wat bitter en slecht was. In hetbijbelverhaal over de zondvloed brengt een van de drie duiven een groene olijftak mee terug naar de ark van Noach, als teken van redding en een nieuw begin.
De eigenlijke oorsprong van de duif als symbool van de heilige Geest komt echter uit het Nieuwe Testament: de evangelisten melden dat na Jezus’ doop in de Jordaan de hemel openging en de Geest van God neerdaalde in de gedaante van een duif. Op hetzelfde moment werd de stem gehoord: “Dit is mijn geliefde Zoon, in wie ik mijn welbehagen heb”, zo staat het in hetevangelie van Matteüs.
In de kerkelijke traditie staat het voor het wonder van Pinksteren – de Heilige Geest daalt neer op het volk. Toch komen er helemaal geen duiven voor in het bijbelse Pinksterverhaal. Hier staan geheel andere beelden op de voorgrond: er wordt verteld hoe de in Jeruzalem verzamelde volgelingen van Jezus plotseling een gebulder uit de hemel ervaren, een machtige wind die het hele huis vult. Hun vele vragen worden plotseling weggeblazen, zij begrijpen plotseling waar het bij Jezus’ dood en opstanding om gaat, en zij verkondigen dit in vreemde talen die zij eigenlijk niet kennen.
In de barok werden met Pinksteren vaak levende duiven in de kerken losgelaten. In andere gebedshuizen werd een houten duif boven de hoofden van de gelovigen neergelaten door een opening in het plafond van de kerk, het “Heilige Geestgat”. Met wierook en gebed ontving de gemeente vervolgens het symbool van de Heilige Geest. (Evangelische Kerk)
In die zin, een gelukkig Pinksteren voor u allen.